نمی دونم چه خطایی ازم سر زد، یا چه کار اشتباهی کردم که اینجوری شد. ولی شد و مثل همیشه مهم نیست که من بفهمم یا نه...
نمی دونم شاید آه میترا منو گرفت. اگه واقعا ناراحتت کردم از همین جا معذرت می خوام. لامصب آهت زلزله به پا کرد.
به هر حال، دوستان اکیپ قشنگمون که این همه به خاطرش خوشحال بودم، فقط چهارروز دووم آورد. جمعه، شنبه، یکشنبه، دوشنبه. مهم اینه که همه تونو در حد مرگ دوست دارم و عاشقتونم، حتی اگه دیگه هیچ وقت نتونم باهاتون بحرفم.
اما مطمئنم که یه روز انتقام این بلایی که سرم اومد رو می گیرم. از این سنت ها، از این جامعه، از اون خدا، از هر کسی که باعث شد دوستایی رو که بعد از این همه وقت پیدا کردم و عاشقشون بودم از دست بدم.
------------------------------------------------------------------
احساس خفگی می کنم...
------------------------------------------------------------------
آخر اون همه لبخند و سرود... چشم پر حسادت زمونه بود...
------------------------------------------------------------------
خدای من مُرد. مذهبیاش می تونن شادی روحش صلوات بفرستن.
